Pred čitaocima je roman koji, ingardenovski rečeno, jeste složeni tekstovni organizam polifonijske strukture u kojem se harmonizuju različiti slojevi umetničkog bića i značenja (ali istovremeno i disharmonizuju). Zazivajući Ecce Homo Fridriha Ničea, samo „predstavljanje“ romana dobija jedan ironijsko-metaforički prizvuk i otvara slojeviti intertekstualni dijalog kako sa poslednjom Ničeovom knjigom (prvi put objavljenom 1908) – izvrsnom intelektualnom autobiografijom, tako i sa postulatima postmodernističke poetike zasnovanim na metaproznim slojevima narativa i intertekstualnim referencama iz religije, mita, književnosti, filozofije, antropologije, istorije... I kao što istaknuti filozof poistovećuje sebe sa likovima koje „kataklizmički“ ispituje i saznaje ispisujući svoju duhovnu oporuku, tako i Radovan Vlahović, u romanu prisutan i kao protagonista s jedne, i kao „nevidljiva ruka koja ispisuje povest o umetniku“ sa druge strane (sledeći još jednu Radovan Vlahović od poetičkih determinanti postmodernističe književnosti, a to je relativizacija pozicije autora), inkorporira sopstvenu filozofiju življenja – „eksperimentalni egzistencijalizam“ u psihoportret i umetnički portret glavnog protagoniste romana, Lepog Marija – „novozenitističkog slikara, nihiliste i eksperimentalnog egzistencijaliste. Roman Evo čoveka, ukoliko se prema njemu pokušamo žanrovski odrediti, funkcioniše kao laboratorija koja u sebe sažima različite tipologije romana – to je i postmodernistički roman „eksperimentalne tekstualnosti“ naročito u spomenutim metatekstualnim slojevima narativa, roman ideja i psihološki roman, u pojedinim segmentima ove knjige uočljiv je suptilni i tekstualno nenametljiv prodor fantastike, posebno u domenu oniričkog, ali možemo zaključiti da je, pre svega, reč o autopoetičkom romanu – romanu o umetniku. Kao stožerna tačka ili pak književni GPS marker ovog romana pojavljuje se umetnička grupa „Novi zenit“ čiju filozofiju stvaranja u romanu prezentuju njegovi protagonisti – Lepi Mario, Šveps, Žigosani, balerina Lena itd, kroz čije bivstvovanje autor neprestano ispituje, razgrađuje, sintetiše ili pak sumnja u postulate i ideje jedne ovakve poetike, realizujući na taj način Deridino načelo dekonstrukcije, pa tako, kao što to navodi i Marija Tanackov, Vlahović sopstveni tekstualni univerzum oblikuje u „postmodernistički (poststrukturalistički) roman ideja“. „Novi Zenit“ je neodvojiv od biografije Radovana Vlahovića, budući da je i njegov osnivač, i u romanu se eksplicitno izlažu poetika i filozofija življenja novozenitista. „Novozenitisti su šezdesetosmaši, konstruktivisti i stvarali su poetiku i estetiku koje se nisu uklapale u tadašnja umetnička i stvaralačka stremljenja. I oni sami, neangažovani u društvu, neprihvaćeni od tadašnjih društvenih organizacija, sa jakim nihilističkim nabojem u odnosu na zvaničnu tradiciju, na zvaničnu kulturnu politiku, nisu uspevali da nađu način i mogućnost da se iskažu kako bi želeli i čime bi bili zadovoljni. Hteli su nešto novo, veliko, sveobjedinjavajuće, sveukupno, nadnaravno, a u za sve prefinjeno, lepo, graciozno, sa snažnim i jasnim ličnim pečatom.“ Želeli su jedinstvenu „novozenističku kulturu“. Izneverena očekivanja „socijalizma sa ljudskim likom“, ali i „civilizacija materijalnosti“ kontekst je u kojem se još više produbljuje bunt novozenitista u potrazi za slobodom – slobodom izraza, slobodom │ Radovan Vlahović umetnosti i života, „astralnom radošću“ kao pročišćenjem i oslobođenjem od svih stega koje sputavaju modernog, uvek sobom zaokupljenog čoveka. Radovan Vlahović u ovom romanu čitaocima predočava nasleđe „energetike stvaralačkog zenitizma“ (Marija Tanackov) koje još uvek, možda, opstaje na nivou ideje, ali i kao nasleđe za buduće generacije, i to iznoseći sopstvenu i posve intimnu književnu kartografiju „Novog zenita“, ali i autentičnu psihogeografiju Banata i njegovu kontekstualizaciju (u doživljaju glavnog protagoniste) u okvirima evropske civilizacije i umetnosti. Lepi Mario, u potrazi za sopstvenim identitetom, u Banatu vidi sve ono od čega želi da pobegne tragajući za svojim „mestom pod suncem“ van nacionalnog, u Francuskoj i Parizu koji je „laboratorijum avangarde“, i u njegovim očima, Banat oslikava nerazumevanje i tupost za suštinu i snagu umetnosti. Mučen savešću zbog kolektivnog samoubistva novozenitista (otelotvorenoj u liku Lea, dvojnika iz ogledala), on prolazi kroz niz metamorfoza, kako bi na bolan način, ipak došao do suštine... – one ničeovske sušine: Kako čovek postaje ono što jeste (dodali bismo i kako umetnik postaje ono što jeste!). I kao što Ničeovo delo pisano u predsmrtnim danima, kao svojevrsni testament, dobija obrise „izvesnog vidovitog predosećanja, svojstvenog ljudima intenzivne duše i usamljenosti“, tako je i junak Vlahovićevog romana kao „vidovito predosećanje“ doživljavao one epizode koje su najavljivale njegovu fizičku i „simboličku“ smrt, ogoljevajući do najsitnijih detalja umetnikovu dušu i ljudsku usamljenost pred silinom današnje civilizacije. Ovo je, dakle, kako povest o umetniku i iskušenjima umetničkog podviga (o bolu i lepoti stvaranja), jednako povest i o mogućoj sudbini materijalističke civilizacije.
