Се сретнуваа во двориштето на училиштето, разменуваа погледи на нежност, понекогаш попатно онака, ќе проговореа по некој збор, но никогаш не беа препуштени сами на себе да си позборуваат.
Секогаш тука имаше по некој кој се уфрлуваше во разговор, некој кој ги кинеше нивните долги погледи кои сјаеја со копнеж, некој кој со своите банални прашања ја прекинуваше магијата и целата средба ја претвораше во прозаични гимназиски разговори. За неверување е колку срцата го паметат препознавањето и занесот кој се случува во некои неизречени моменти, во трепети, кога со сигурност можеме да кажеме дека допаѓањето е, она вистинското, но само да чека можност да се реализира. Таа му остана во сеќавање како невина, продуховена и сензуална девојка со црна коса и венче, и некои дебели книги в раце. Имаше поглед на сонувачка и внатрешна убавина и блага страст која не ја покажуваше на сите. Можеби и самата тогаш не беше свесна, додека тој не ја откри и препозна.
Тие кратки исплашени погледи имаа нешто судбинско во себе, некоја емоција која је повикуваше вечноста.
Се разделија, а за тоа, во младешката забрзаност пред вителот на животот, и не беа ни свесни. Тој отиде во друг град, па на студии, а потоа војска, брак, работа, семејство. Таа остана во градчето, а потоа факултет, маж, деца, кои веќе станаа луѓе. Кога повторно се сретнаа едно попладне во прошетка на кејот на Дунав, беа сами по толку години и си отидоа еден на друг во пресрет. И како по провидение, се препознаа уште од далеку и се насмевнаа вдахнати со некој среќен и долго премолчуван копнеж. Конечно сами по толку години и тој ја пружи раката да се ракуваат, но несвесно се примија еден со друг со двете раце, како тоа да го правеле со години.
-Да те бакнам, рече таа. Усните и беа меки, влажни и топли. Гореше, како образот да му се запали. Просто го печеше од убавина, пријатност и судбинско возбудување. И таа трепереше и зрачење со нежност и емоција која никогаш порано не му ја покажа на ниеден маж.
Постојат прилики кои не се пропушаат, зошто никогаш повеќе нема да се вратат. Постојат емотивни слепила кога желбата за припаѓање еден на друг е толку голема да што лепењето е моментно и нераскинливо како грч кој ќе те стегне и не попушта додека мускулите не се олабават. Полека се спушташе пролетната вечер на кејот на Дунав. Сонцето како голема сјајна топка се поткрадуваше меѓу фрушкогорските липи. Од Петроварадин се слушаше тивка музика, а мирисот на водата што лупа врз поплочениот брег се мешаше со шарениот мирис на свежо покосена трева.
И не велејќи ништо тргнаа, знаејќи дека постојат прилики кои не се пропуштаат.
